اڪيلائين جو عذاب
بس ساٿ
گهريو هو
پر تو تپندڙ صحرا ،
ساڙيندڙ لڪن کي ڏسي،
منهن موڙي ڇڏيو.
ڪاش!
تون مهربان وقت،
ٿڌڙن ڇانورن ،
۽ ڀريل بادلن جي،
اميد رکين ها
۽ مون کي،
تنها تنها نه ڇڏين ها
ته اڄ اڪيلائين جو عذاب
نه ڀوڳين ها...........!
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو