ايڪويهين صديءَ جو الميو
جنهن ۾ هر فرد
ڏينهن رات نفسا نفسيءَ ۾،
جُٽيل آ،
ناڻي جي ڊوڙ ۾،
رت جا رشتا به،
ڀُلايا پيا وڃن،
انساني دماغ،
ڪمپيوٽر جيان بي حس ٿيندو پيو وڃي،
ذاتي مفادن جي ڪوهيڙي ۾،
انسانيت ويڙهبي پئي وڃي،
سياسيات،
سماجيات،
۽ اقتصاديات جي چوٻول ۾
معصوم زندگيون کسيون پيون وڃن.
انسانيت،
گند جي ڍير تان،
سڪل ڳڀا ڳولهي،
بُـک اجهائي رهي آ،
سماجي انصاف سان،
ريپ ڪيو پيو وڃي،
لاشن جي سياست تي،
ناز پيو ٿئي،
ان هوندي به او بي خبر!
مون تو کانسواءِ،
ڪجهه به نه سوچيو آ،
پيٽ بکيءَ جو سانگ
نه ڪيو آهي
تنهنجي سندر ڪنول جهڙو چهرو
ڀنل نيڻن آڏو،
نه ڪڏهن هٽيو آ
ساهه گهٽيندڙ ۽ ٻرندڙ هن ماحول ۾
تنهنجون يادون ڏڍ ۽ آٿت جيان رهيون آهن،
انهيءَ جياپي جي جنگ ۾،
مون اڃان تائين نه هارايو آ.