جيون مُهين دڙي جو اسٽوپا
درد آڏو،
ڪيڏو جهڪو،
ڪيڏو نه اڻ لکو لڳي ٿو،
ٻين جو غم،
آڪاش جي سيني تي،
جرڪندڙ چنڊ ۽ ستارا،
پهرين پهر جي سج جا،
مرڪندڙ ڪرڻا،
پرهه ڦٽيءَ جو گُهلندڙ ٿڌڙي هير.
ڪوئل جون مٺڙيون صدائون.
ڌرتيءَ جي ڇاتيءَ تي وکريل سونهن،
چوڏس وکريل سرنهن جي پيلاڻ پيلاڻ،
هي مرڪندڙ،
جرڪندڙ مڌ ڀريون محفلون،
هي سنها سنها ٽهڪڙا،
هي هٿ ۾ هٿ ڏيئي ٽلندڙ جوانيون
چاهتن جي جذبن سان،
ڇلندڙ ڇاتيون،
جوڀن ڀريل ڪارين ڪجلين اکين جون شرارتون
۽ اهي راحتون
گلابي ڳلن تي اڪريل،
عجب چاهتن جون علامتون،
اڇن اجرن نازڪ هٿن جون کيچلون،
هي سون ورنيون ساعتون،
توبن ڪيڏيون ويچاريون،
ڪيڏيون اوپريون،
ڪيڏيون ٻسيون
ڪيڏيون درد ٻڏل، تڙپائيندڙ
۽ ڪيڏيون نه عذاب ڏيندڙ ڀاسن ٿيون،
مان ته!
موهن جي دڙي جي اسٽوپا جيان،
ڄڻ پنجن هزارن سالن کان،
تنهنجي طويل انتظار ۾،
بيٺو رهيس،
ليڪن اسٽوپا جيان،
وس وارن جي بي حسيءَ سبب،
ڄڻ ڀڄي ڀري پيو آهيان،
۽ منهنجي ڀڳل ٽٽل،
موهن جي دڙي جھڙي وجود کي،
دنيا جو ڪو به،
آرڪيالوجي جو ماهر،
جان مارشل کان جان مائيڪل تائين
بچائي نه ٿو سگهي،
سواءِ توکان .... !!