زنـدگـي
تڏهن تو مون کي گهرا گهاءَ ڏنا،
جڏهن مون کي مسڪراهٽ گهربي هئي،
تڏهن تو رت گاڏڙ لڙڪ ڏنا،
جڏهن مون کي محبت جي ضرورت هئي
تڏهن تو نفرتن جا عذاب بخشيا،
جڏهن روشني جي آس هئي
تڏهن تو تاريڪي ڏني،
جڏهن گلن جي ضرورت هئي،
تڏهن تو ڪنڊا عطا ڪيا.
جڏهن گهري ننڊ جي گهرج هئي،
تڏهن تو جڳن جي جاڳ ارپي
جڏهن آشياني جي ضرورت هئي،
تڏهن تو صدين جون ڊگهيون مسافتون بخشيون
جڏهن اڃايل هيم.
تڏهن تو سراب ڏنا.
اي زندگي!
اڃان تو وٽ مون کي ڏيڻ لاءِ ڇا ڇا آهي؟
تون ڇو ڪنھن يتيم ٻار جي آهه جيان،
۽ ڪنھن نوجوان بيواهه جي پار جيان،
پنهنجن سمورين نا مهربانين سان،
صدين کان منهنجو پيڇو ڪري رهي آهين ....؟؟