خـواب
جنهن جي نيڻن ۾،
اهي سندر سپنا هئا ته،
ڪا به ناري،
ڪاري ڪري نه ماري وڃي،
نه ئي ڪا غريب نياڻي،
ستر سالن جي پوڙهي سان،
پرڻائي وڃي،
نه ڪنهن هاري جي ٻچڙن جي،
پيٽ ۾،
بک جا چڪ پون
نه ئي ڪنهن مزدور جا ٻارڙا،
ڇت کان محروم هجن
نه ئي ڪو معصوم ٻارڙو،
فيس ۽ ڪتابن نه هئڻ سبب
اسڪول مان تڙيو وڃي
نه ئي ڪو مريض
دوا جي کوٽ سبب
چڙي چڙي مري وڃي
اهي خواب،
فيوڊل لارڊ جي اکين ۾،
چڀڻ لڳا،
هڪ ڏينهن يونيورسٽي کان ورندي،
کيس اغوا ڪيو ويو
وڏي حويليءَ جي ڊيڪوريٽيڊ روم ۾،
سندس خوابن سان ريپ ڪيو ويو،
هوءَ لڇڻ لڳي،
تڙپڻ لڳي،
۽ رت روئڻ لڳي
ان ويل،
ڪنول جهڙا خواب،
سندس نيڻن مان،
ڦڙو ڦڙو ٿي ٽِمي رهيا هئا...!!