مرحوم عبدالحق ساريو صاحب جي نظمن جو ڪتاب ”لڙڪن جي زبان“ حاضر آهي.
هو حساس دل جو مالڪ هو، هن وٽ هر انسان جو مرتبو اعلى درجي جو هو. هن وٽ ڪنھن ذات پات، مذهب، نسل ۽ دولت جي بجاءِ هڪ محبت جو پوتر جذبو هو. جنھن انسانن سان محبت جا ڪيترائي مثال قائم ڪري ڇڏيا هئا. هو جڏهن پنھنجو اظھار لفظن سان نه ڪري سگهندو هو، تڏهن قلم ۽ لڙڪن جي زبان هن جي اظھار جو وڌيڪ بھتر ۽ مؤثر ذريعو هئا. هو فطرت، سماج ۽ حضرت انسان جي پوڄا جي حد تائين احترام رکندو هو.
خبر ئي نه پيئي منهنجو،
منهنجيءَ دل تي،
اختيار ئي نه رهيو،
جڏهن مون کي ڄاڻ هئي،
ته تون منهنجي ناهين،
مون لئه ناهين.
پوءِ به تو لئه،
دل جي ايڏي تڙپ،
ايڏو عذاب
يا خدا!
هي مون کي ڇا ٿي ويو آهي....!!!