ناڪام حسرتون
تنهنجا ٽهڪڙا،
رابيل جي مهڪ جيان وکري،
شفق جي رنگن جيان نکري،
فضائن ۾ عجيب مستي،
ڀري ڇڏيندا هئا
ساري ڪائنات،
لوڪ ڌن تي،
ٻانهن ۾ ڪنگڻن جي ڇِڻِ ڇِڻِ،
پيرن ۾ ڇيرن جي ڇم ڇم ڪندي
رقص ڪندي،
شاهه سائين جي وائيءَ جي،
آلاپ تي،
وجد ۾ اچي جهومندي،
محسوس ٿيندي هئي،
مومل جي موهه،
سسئي جي سڪ
سهڻيءَ جي سچائي،
نوريءَ جي نياز جا اولڙا
سدا تنهنجي سندر نيڻن ۾،
جرڪندا هئا،
مون ته ڪڏهن تنهنجي،
اداس نيڻن ۾،
ليلان جي لالچ،
ڪو نه ڏٺي هئي
تون ته مجسمو هئين،
پاڻ ارپڻ جو،
قربانيءَ جو،
مسڪراهٽن جو.
منصورن جيان
اوچتو ئي دل جي ڌرتي،
ڌڏي ويئي،
منهنجي سپنا
لاوارث لاش جيان،
ڦٽ پاٿ تي،
ٿڏجندي محسوس ٿيا،
جنهن ويل تنهنجي نيڻن ۾،
اوپرائپ لهي آئي
۽ منهنجي هر سوال جو
اڻپورو جواب ڏيئي هلي وئينءَ
مان تڪيندو ئي رهيس،
ناڪام حسرتن سان،
جيستائين نظر ايندي رهئينءَ،
انهيءَ ويساهه تي،
ته موٽي ايندينءَ،
سماج جي اڻ برابري واري،
ويڇن کي ميٽي،
هڪ ڀيرو ٻيهر،
ارپي ڇڏيندينءَ پاڻ
ليڪن تون نه موٽئينءَ
مان راهه واجهائيندو ئي رهيم
مون کي ان ويل
سموري ڪائنات
سمورا پهاڙ،
سمورا آبشار،
سموريون موسمون،
سموريون خواهشون
پنهنجي ئي رت ۾ ٻڏل ڀاسيون.........!!!