گلاب پتيون هِن وِکريون
جنهن ويل،
زندگيءَ جي ڪنهن موڙ تي،
خدا نه ڪري،
تون اڪيلي ٿي وڃين،
۽ تنهنجي نيڻن ۾ اداسي
اماس رات وانگر،
لهي اچي
۽ سموريون موسمون تو مٿان،
نامهربان ٿي پون.
۽ تنهنجي مٺڙي آواز مان
مڌرتا ۽ سحر گم ٿي وڃي
وقت جي بيرحم نٽهڻ اس
تنهنجي تن بدن کي جلائڻ لڳي.
ان وقت به منهنجو پيار
بڙ جي گهاٽي وڻ جيان
تو لئه منتظر هوندو........