تون ۽ مان
ڪوڙ، دوکو، فريب،
ٻه چاپڙائي، منافقي، خود غرضي
غرور، وڏائي
۽ انسان دشمن روين تي ٻڌل آهي...!
۽ منهنجي دنيا!
سچ، پيار، قرباني،
نياز ۽ نوڙت جي عالمي اصول،
۽ انسان دوست روين تي مبني آهي.
تون اجالن کان،
باکن کان،
صبح جي مرڪندڙ ڪرڻن کان،
ماڪ ۽ وهنتل گلابن کان،
ڊڄين ٿو
۽ آءٌ،
باکن،
ڪرڻن جي نور ۽ روشنيءَ ۾،
ٻهه ٻهه ڪري ٻهڪان ٿو،
تنهنجي دنيا ۾،
ڪي رنگ نه آهن.
تنهنجي دنيا ۾ سهڻا گل
سرور بخشيندڙ سرهاڻ
۽ رنگ برنگي پوپٽ،
نه آهن.
تنهنجي دنيا ۾،
تو سوا ٻين لئه،
اڻ کٽ ڏک،
بيحال ڪندڙ بک،
ماتم، آهه و زاري،
۽ لڙڪن جا ڊگها سلسلا آهن.
تنهنجي گدلي سوچ،
وڻ ويڙهيءَ وانگر،
انسانيت جي نرم ۽ نازڪ صلن کي
گونچن ۽ مکڙين کي وڪوڙي
بي ستو ڪري رهي آهي.
۽ منهنجي دنيا انڊلٺي رنگن،
گلن ۽ رابيلن جي سرهاڻ سان،
واسيل ۽ آباد آهي.
منهنجي دنيا ۾،
انسانن لاءِ،
سواءِ ڪنهن امتياز جي،
اڻ ڳڻيا سک ۽ ٽهڪ آهن.
تون وقتي طور ته،
مون کي شڪست ڏيئي سگهين ٿو.
ليڪن،
اي وقت جا يزيد....!
ياد رک،
تاريخ تو لئه،
تئو ۽ طوق،
سانڍي رکيو آهي!