موت جي قريب
زندگيءَ جا ڏکيا بکيا
۽ هنيون ڏاريندڙ لمحا
زهر جي پيالي جيان
ڍڪ ڍڪ ڪري
نڙيءَ منجهه اوتيندا آهيون
ليڪن،
جڏهن سپنا به کسيا وڃن
۽ دل جي گلشن جا سمورا گلڙا
پيرن هيٺان چيڀاٽيا وڃن.
پوءِ ڀلا جيئڻ لئه
ڪهڙو سبب بچي ٿو.
هونئن به،
زندگي ڀلا ڪا گهٽ،
نا مهربان ته ڪو نه هئي.
هونئن به،
مايوسين جا ڪوهيڙا ڇڊا ته
ڪو نه ٿيا هئا.
هونئن به ناسور من اندر جا
ڇٽا ته ڪو نه هئا
هونئن به،
لڙڪ نيڻن جا سڪا ته
ڪو نه هئا
جو ويتر پوري زندگيءَ جو وڇوڙو!
هاءِ الا!!!
ان جو احساس ئي ڪيڏو نه ڀوائتو
۽ هنيانءَ ڏاريندڙ ٿو ڀاسي
جيئن ڪو لڱ لڱ کي،
ڏنڀيندو هجي
جيئن دماغ جون رڳون،
ڦاٽڻ تي هجن
۽ دل جي دڙڪن،
بند ٿيڻ تي هجي،
ليڪن،
تون ڇا ڄاڻين،
او بي خبر!
ته آءٌ موت جي ڪيترو،
قريب ٿيندو پيو وڃا.......!!!