الودائي نظم
سرزمين جا، آباد آهي.
اڃا ويرانن جي دنيا ۾
ڪٿي ڪٿي ٿوهرن جي چوٽيءَ تي
ڳاڙهن ڳاڳين سان
سھڻا گل ٽڙن ٿا.
من جي دامن ۾ ويراني ڇانيل آهي
ليڪن
نيڻن ۾
يادن جا ديپ ٻرن ٿا.
خوابن جي دنيا
اڃا آباد آهي.
اڃا به من آڪاس تي
ڪـَتيون جڳ مڳائن ٿيون.
اڃا به بھارن جي
ٿڌن جهوٽن تي
رات جي ٻاٽ اونداهيءَ ۾
جگنو اڏرن ٿا.
اڃا به رابيل جي خوشبو
هوائن ۾
وارَ کولي کولي مھڪي ٿي.
اڃا رات جي راڻيءَ جي مھڪ
حواسن کي جنجهوڙي ٿي.
اڃا فراق جا ڦٽَ
اُکلي پون ٿا.
اڃان به يادون پراڻيون
هنيانءَ ۾ چَڪُ وِجهن ٿيون.
اڃا به المنظر وٽان
سنڌوءَ جي مست ڇولين ۾
پلي جي خوشبو
سُتل احساسن کي
چيچ ۾ هٿ وجهي ڇڪي ٿي.
اڃا به سپنن جي ڌرتيءَ تي
ڳاڙها گل ٽڙي پون ٿا.
اڃا به سونھن ڦولار جي
آهي اڃا به
پر دردن جو درمان نه ٿو ملي.
اڃا خوف وچان
ڏوهه ڏڪن ٿا.
اڃا به سڏڪا نڙيءَ ۾ گهٽجي وڃن ٿا.
ليڪن خوابن جي سرزمين
اڃا به سرسبز آهي.
اڃا به سر سبز آهي.
**
سائين عبدالحق سارئي، هي نظم 14- فيبروري 2015ع تي صبح جو 09:00 وڳي لکيو. جڏهن ته سندس وفات 15-فيبروري 2015ع تي ٿي. ان ڪري چئي سگهجي ٿو ته هي نظم سندس آخري ”الودائي نظم“ آهي.