ڌرتي دوزخ جو ڏيک
سورج اوسيئڙو ڪاٽي،
محرومين جي چادر ۾ ويڙهجي،
اولهه جي دامن ۾،
سميٽجي،
پنهنجي وجود جي گمشدگي تي
ماتم ڪرڻ لڳو ............ ۽
۽ اولهه جي سينڌ تي،
شفق رنگ نکريا،
ان ويل
ڊگهي ۽ اڻ کٽ اوسيئڙي جو،
وڇوڙي جو،
ڪنڊن ڀريل رستو،
منهنجي اڳيان وڇائجڻ لڳو
۽ ڌرتي مون لئه،
دوزخ جو ڏيک بڻجي ويئي....!!