محبت ڪڏهن مرڻي ناهي
۽ ليزا هولکيٽ،
مادي پسند دنيا ۾،
چاهه جي راهه جا پانڌيئڙا،
جن جي چپن تي،
ماکيءَ لار جهڙيون چميون،
دم ٽوڙي ويون،
سندن سنگيت جهڙيون مسڪراهٽون،
هوائن ۾ تحليل ٿي ويون،
۽ سندن ارمانن جو تاج محل،
غريب جي جهوپي جيان،
قسمت جي زلزلي جي،
سٽ نه سهي ڊهي پيو
ليڪن!
محبتن جي تاريخن ۾،
ان کي امر ڪري،
وفائن جو ڳاٽ،
اوچو ڪري ويا.
۽ آخري لمحن ۾،
پنهنجي سندر سپنن کي،
سهڻي ساڀيا جو روپ بخشي،
يادن جي گهنگهور گهٽائن جهڙن،
زلفن ۾ ويڙهي،
اداس نسل جي،
بيمار ۽ ٿڪل ذهنن مان،
خودڪشين جا خيال روڙي،
سندن ويران نيڻن ۾،
چاهنا ۽ اتساهه جو
هڪ “يونيورسل ميسيج” دهرايو
”ته محبت ڪڏهين به مرڻي ناهي....”
ڇو ته جسماني موت،
روح جي رشتن کي
شڪست ڏيئي سگهندو ناهي......!