صدين جي اڃ
تنهنجي چاهت جي گلابي گلڙن کي،
مون ڪيڏو اتساهه سان پاليو هو،
تنهنجي سندر يادن کي،
زندگي جي ڪل موڙي سمجهي.
سالن کان، ساهن جيان
سانڍيو هو،
توڙي جو زندگي
هڪ ڊگهي سزا کان گهٽ نه هئي.
ليڪن پوءِ به توکي پائڻ جي احساس سان،
من اندر ۾ سوين سُر ٻـُري پوندا هئا.
ڪائنات سموري،
رقص ڪندي محسوس ٿيندي هئي.
ٽاري ٽاري ڳاڙها گل،
ٽڙي پوندا هئا.
هر موسم مهربان ڀاسندي هئي.
تنهنجي چاهت نيڻن منجهه
انڊلٺ جا سمورا رنگ اوتيندي هئي.
۽ تنهنجي سڪ،
من اندر ۾ وري جيئڻ،
مُرڪي پوڻ جا احساس
اُڻيندي هئي،
ڏکڻ هير ڳراٽڙيون پائي،
ڏک شيئر(Share) ڪندي هئي.
۽ آءٌ تنهنجي نيڻن مان،
صدين جي اڃ،
ايئن لاهيندو هيس،
جيئن ٿر جي ڏڪاريل ڌرتي، مينهن ڦڙين مان
ليڪن اوچتو ئي اوچتو،
منهنجي هٿن مان تنهنجو هٿ،
سرڪڻ لڳو.
۽ مون کي ايئن ڀاسيو،
جيئن مان اِجهو ئي،
ڀوانٽيون کائي،
ڪنهن اونداهي غار ۾،
هميشه هميشه لاءِ غرق ٿي ويندس.
ليڪن سانئڻ!
منهنجي زرد چهري تي،
موت جو خوف نه آهي.
منهنجي جسم ۾ ٿورڙي به، لرزش نه آهي
ڇاڪاڻ ته مون کي،
موت کي مرڪي قبول ڪرڻ لئه
سوين سبب مليا آهن.