مرحوم عبدالحق ساريو صاحب جي نظمن جو ڪتاب ”لڙڪن جي زبان“ حاضر آهي.
هو حساس دل جو مالڪ هو، هن وٽ هر انسان جو مرتبو اعلى درجي جو هو. هن وٽ ڪنھن ذات پات، مذهب، نسل ۽ دولت جي بجاءِ هڪ محبت جو پوتر جذبو هو. جنھن انسانن سان محبت جا ڪيترائي مثال قائم ڪري ڇڏيا هئا. هو جڏهن پنھنجو اظھار لفظن سان نه ڪري سگهندو هو، تڏهن قلم ۽ لڙڪن جي زبان هن جي اظھار جو وڌيڪ بھتر ۽ مؤثر ذريعو هئا. هو فطرت، سماج ۽ حضرت انسان جي پوڄا جي حد تائين احترام رکندو هو.
اي رات جي راڻي!
جي آءٌ گلاب جو گل،
ناهيان ته،
ڪنڊا به ناهيان
تون اعتبار جي،
چيچ پڪڙي،
جي منهنجي هم سفر ٿي ها،
ته مان وفا جي مهڪ سان
تنهنجي وجود کي،
مهڪائي ڇڏيان ها،
۽ تون اَڄُ
پتي پتي ٿي نه ڇڻي ها.