مسيحا جيون ۾ ڪو، اتساهه نه هو، اڻ کٽ درد، گهاٽي ڪوهيڙي وانگي، سموري وجود کي ويڙهي ويو رهيو. ڊگهي سزا مليل قيديءَ جيان، لمحو لمحو روح کي ڏنڀيندو هو. چوڏس وکريل ڪروڌ، اوپرائپ ۽ کهرائپ، هر ماڻهوءَ کان ملي جنھن منهنجي من اندر کي وڍ ڏنا. اڪيلايون ئ
بي خواب زندگي،
ايئن آهي،
جيئن ڪوئي پيرين اگهاڙو مسافر،
هجي ۽ ان مٿان،
سِجَ نيزي پاند،
اچي ويو هجي.
۽ ان جي اکين اڳيان،
وسيع صحرا ۾،
واڪا ڪندو هجي
۽ ٻرندڙ صحرا تي،
ڄڻ سندس روح ۽
پير ٽچڪندا هجن.