ڪوڙهيل رسمون
پڇاڙڪن لمحن ۾،
تنهنجون يادون،
تنهنجيون ڳالهيون،
تنهنجا ٽهڪڙا،
ساٿ ۾،
۽ لڙڪ ڦڙا منهنجي نيڻن ۾،
اڄ جو سج به لهي ويو،
راهه تڪيندي،
جاڳندي نيڻن سان،
سپنا اُڻيندي
ليڪن،
تون نه آئين ڪو بادل بڻجي،
يا بهار جي پهرين جهونڪي سمان،
يا اٺي جي هير جيان،
جانم!
من اندر جو ڀنڀور،
اجڙي ويو آهي
پر جي پنهنجي وچ ۾،
ڪو سنڌو به هجي ها ته،
سھڻي جيان،
واڳن سان،
قهري ڪُنن سان،
جوٽـڻي جوٽيان ها
۽ سسئي جيان
ڏونگر ڏاري
تو تائين سانول رَسان ها
ليڪن سماج جي،
ڪوڙهيل رسمن سبب
۽ چاهتن جي ڀرم خاطر،
ٿورڙي مفاصلي هوندي به،
تنهنجي گلاب جهڙي مک کي
پسي نه ٿو سگهان.
تنهنجي بدن جي سرهاڻ جو
واس وٺي نه ٿو سگهان
تنهنجي گلابي پنکڙين جهڙن چپن کي،
چمي نه ٿو سگهان،
توکي ڇهي،
سندر سپنن کي ساڀيان،
ڏيئي نه ٿو سگهان.