ڪائنات جي سونهن
سندس گھرين وڏين اکين ۾،
سمايل هئي،
گلاب جي سموري رنگت،
هن جي چپن ۾ جهلڪي ٿي.
سانوڻيءَ جي ڪارن ڪڪرن،
جھڙي ڪاراڻ
سندس وڏن ڊگهن زلفن ۾،
لڪل هئي،
ڪوئل جھڙي مٺڙي ٻولي هن جي،
پرهه جو پيغام هئي،
جنهن جي هڪ مرڪ سان،
فطرت به،
مست الست ٿي جهومندي هئي،
هوءَ!
يڪتاري جي تارن مان اڀرندڙ،
شاهه سائين جي شاعريءَ،
جو پڙاڏو هئي،
هن جي نوريءَ جهڙي نياز،
منهنجي وجود جي ذري ذري کي،
موهي ڇڏيو هو،
گڏ مرڻ ۽ جيئڻ جي واعدن سان،
اسان گڏجي،
آئيندي جا سُندر سپنا اُڻيا ها، ليڪن
هوءَ،
وقت جي ظالم وهڪري ۾،
موتين جهڙن اڇن اجرن،
جهرمر جهرمر لڙڪن،
۽ نڙي ۾ گهٽجندڙ سڏڪن سان،
ا- ل-و-د-ا-ع
ا- ل-و-دا-ا-ع
چئي هٿ لوڏڻ کان به اڳ،
ڪو آٿت،
ڪو ڏڍ،
ڏيڻ کان به اڳي،
مرجهايل ۽ ڀورا ڀورا من اندر،
وري ملڻ جي آس،
جرڪائڻ کان به اڳ،
ازلي درد ڏيئي،
واچوڙي جيان،
پويان ساراگس،
اڻ سونها ڇڏي،
وئي ايڏي ڏور هلي،
چنڊ جي چانڊوڪين،
۽ شفق جي نکريل لالاڻ جي به،
پويان،
انڊلٺ جي رنگن ۾ سمائجي،
سماج جي اتاهين ڪلاس ۾،
پنهنجي سوچن جي،
بلڪل ابتڙ.