ڪوه ڪاف جون پريون
باک ناز مان،
گهونگهٽ هٽائي،
ساري ڪائنات کي،
ڪرڻن جي نور سان
جرڪائي ڇڏيندي آ
۽ شبنم لاڏ مان،
مکڙي جا ڳل،
چمندي آ
۽ مکڙي خوشيءَ مان ٽڙي،
گلاب بڻجي،
ٻهڪي پوندي آ
ٺيڪ ان ويل سپرين
تنهنجون يادون،
ذهن جي ڪينواس تي،
ڪوهه ڪاف جي سندر پرين جيان،
پرڙا ڦڙڪائي لهنديون آهن
پوءِ آءُ سارو ڏينهن،
سرمستيءَ ۾ جهومندو رهندو آهيان....!!