آدرشي تهذيب جي وارث سنڌ
کهنڀا ويس ڍڪيل،
ڪنوار جي پيشاني تي،
تلڪ جيان جرڪندڙ،
موهيندڙ ۽ آدرشي تهذيب جي،
وارث سنڌ!
روز ازل کان سندس
جڏهن کان تنهنجي سونهن،
مرڪڻ سکيو،
تڏهن کان لاشن مٿان،
گهوڙن جا سنب،
هاٿين جي پيرن هيٺان،
نڙيءَ ۾ گهٽجندڙ چيخون،
لانگ بوٽن جا ڌرتي ڌوڏيندڙ آواز،
برهماڻيءَ مٿان،
سڙيل انساني ماس جا،
بانس ڀريل اڏامندڙ شعلا،
نيرون ۽ ڪلاچيءَ منجهه،
ڪنهن سنڌوءَ جي مٿي تان
پوتي روڙڻ،
۽ چاتيون وڍيندڙ عذاب،
ٺـٽي جي چوواٽن تي،
ٽياس ٽنگيل آخوند جو لاش،
شاهه عنايت جو،
عقيدن جي اولڙي ۾ وڍيل سِرُ
ڀٽائي تي فتوائن،
سچل سائين تي وارن جا گهاءَ،
لڱ لڱ تي سهندي،
بي قصور ذوالفقار،
سوليءَ ٽنگيل،
معصوم شاهنواز جي نڙيءَ ۾،
اوتيل قاتل زهر،
مير مرتضيٰ جو ويران روڊ تي،
گولين سان پروڻ،
رت ۾ وهنتل،
اڌ ڪٺل ڦٿڪندڙ،
سوني ورني جسم کي،
پوڙهين ٿڪل ۽ اداس،
نيڻن سان پسندي،
دکي ڀيڻ جا رت گاڏڙ لڙڪ،
اڇين پنبڻن ۾ لڪائيندي،
شهيد نذير عباسيءَ جي شيشن چڀيل،
جهير ڏنل لاش مٿان ماتم ڪندي،
۽ معصوم راجيش جيڏن جي،
لاش مٿان سڏڪندي،
پوڙهي ماتا سنڌ لڇي ٿي
ڦٿڪي ۽ پڇي ٿي!!
سُرَتي سِرُ،
ڏيڻ وارن مان آهي ڪو،
جو ورنائي سڏ،
سسئي وانگر ڏوري ڏونگر،
مومل وانگي،
مون لئه مرڪي چڙهي ڏاگهه،
سهڻي وانگر سر جو سانگو لاهي،
سنڌوءَ ۾ ڪاهي،
هيمون ۽ هوشوءَ وانگي،
بچائي سنڌ!!!
پس منظر مان،
ها! ها! ها! جا آواز
۽ اڀ ڏاريندڙ نعرا!