دل رت ۾ وهنتل آهي
شاهه ڀٽائيءَ جي ڪا وائي،
تنبوري جي تارن تي،
ڪراڙ ڪنڌيءَ تي
ڇـڙي پوندي آ،
سور جي سٽ،
من اندر تي،
اڀري پوندي آ،
ڄاڻان ٿو مان!
تنهنجي ڪاڪ جي مومل کان به وڌ،
جيڪا معصوم سونهن آ،
سا منهنجي اجڙيل نصيب ۾،
ناهي ليڪن!!!
هي سٻاجهڙي دل
مست الست تو ڪئي آ
سانول!
گهڻو ريجهائڻ،
گهڻو سمجهائڻ سان به،
نه مڃيندي آ.
جڏهن کان،
تنهنجي سڪ جي سرهاڻ سان،
دل جي اڃايل ڌرتي،
واسجي ويئي هئي،
سچ ته،
من اندر،
ماڪ ڀنل پرهه ڦٽي پئي هئي،
نصيب جي ٻاٽ اونداهين راتين ۾،
آس جي ڪا لاٽ ٻري هئي،
پر جڏهن کان تون،
رٺين آهين سانئڻ!
ڄڻ نيري نيري آڪاش تي،
تنهنجي ڳلن جهڙي لالاڻ،
جهڙي شفق نه نکري آ،
نه مرڪ چپن تي،
تري آ،
پن ڇڻ رت جا ڪلور،
۽ اداس صبحن جو،
ڪوئل جي مٺڙي ڪوڪ،
نه ٻري آ،
دل!
رت ۾ وهنتل،
اڌ ڪٺل مور جيان رڙي آ،
من اندر جي مکڙي،
کلڻ کان اڳ،
گهڻو اڳ،
مرجهائجي ويئي آ.