چوٿين اپريل جو سِجُ
جڳ جرڪائڻ وارو،
موتين جهڙو، ماڻهو،
من هيو کير جھڙو، اجرو جنهن جو،
ضمير ڪڏهن ستو نه هن جو،
جهڪيو نه هو ڪڏهن ڪنھن جابر آڏو-
لفظ سندس اُجالا هئا،
جن بدلائي ڇڏي،
ڪروڙين انسانن جي تقدير-
سندس اداس نيڻن منجهه
بک، بيماري، ذلتن ۽ ظلمتن،
خلاف جهلڪنديون هيون،
سوين بغاوتون،
هو صدين کان پيڙهيل لوڪ لاءِ
امن، عزت، عظمت ۽ غيرت
جو اهڃاڻ هيو،
للڪار هيو ،
بي ضمير وقت جي واڳن لئه،
هو گهري رات ۾،
منصور حلاج جيان مرڪي،
سوليءَ چڙهيو-
بي وس عوام،
رت جي لڙڪن سان
ڀيٽا ڏني سدا هُن کي،
احتجاجن پاڻ ساڙيو،
ڦٽڪن ۽ گولين جا گهاوَ سَٺا
قيد و بند ۾ جوانيون ڳاريون
شيطانيت پوءِ به جئري رهي
ڌرتيءَ تي ظلمت قابض رهي!
ڦوهه جوڀن ۾،
معصوم شاهنواز جي نڙيءَ ۾،
زهر اوتيو ويو،
هن جي ساهن جي،
چوليءَ کي اڍيڙيو ويو،
فضائن ۾ چوڏس سڏڪا اُڀريا،
ڪائنات ماتمي ويس ڍڪيو
هن جي ماءُ وري سڏڪي، رت رني،
اسان پنهنجي ميرن هٿن سان،
ٺپا هڻي،
اقتدار جي ايوانن ۾،
بي خوف بهادر بي بيءَ کي پهچائي،
سمجهيوسين ته فتح ٿي وئي،
شهيدن جو سرخ رت،
سجايو ٿيو.
اسان پنهنجو فرض به پورو ڪيو
ليڪن وري به يزيديت،
پنهنجي بڇڙي روپ سان،
ڀوائتا ڏند ڪڍي،
رقص ڪرڻ لڳي،
بيڏوهي مرتضيٰ تي،
گولين جو مينهن وُٺو،
گلشن لٽيو،
مکڙيون رنيون،
ويران روڊ تي ڦٿڪندو رهيو،
لڇندو رهيو،
جڳ جڳ جيئڻ وارو،
لاوارثن جيان،
ساٿين سان گڏ مرڪندي شهيد ٿيو،
اڄ وري،
ان ساڳي رات جي اونداهيءَ ۾،
چوٿين اپريل جو سج اڀريو آهي-
جيڪو اسان کا تقاضا ڪري ٿو
نئين وچن جي،
نئين آواز جي،
اچو ته وري،
سر هٿن تي کڻي،
نئين سج اڀارڻ لاءِ،
ميدان ۾ ڪُڏي ڪاهي پئون
۽ ڌرتيءَ جو قرض لاهيون.