ڌرتيءَ جو نوحو
پيغمبرن جي ڌرتي
رت ريٽي ۾
گذريل پنجن ڏهاڪن کان
گولي جي ٻولي.
نه سينڌ ڪا سرهي،
نه زندگي جو رقص.
آه روز اڻپوري.
خوشي بلڪل اوپري
پنهنجي ئي ڏيهه ۾
ڪيمپن ۾ قيد زندگي.
ڄڻ ماريءُ جي ڄار ۾ هيسيل هرڻي
ٻالڪپڻ ۾
موت جو بک بڻيل حياتي.
معصوم ڀاءُ جي چچريل لاش تي
ننڍڙي ڀيڻ جو،
ٻاروتڻي ٻولي ۾ ماتم
پيءَ جي رت ۾ وهتل لاش مٿان چنبڙيل
معصوم ڀائرن جون چيخون.......
ور کان وڇڙيل ونيءَ جون
پڪارون.....
مائرن جي نيڻن مان
آسون ۽ اميدون
لڙڪن سان گڏ وهندڙ....
نوجوانن جي چهرن تي
مرڪ بدران ڪروڌ جا تاثر....
نوجوان نارين جي نيڻن ۾
ڪنوار بڻجڻ بدران
آزاديءَ جا سپنا
شهادت جو شوق
آزادي جيڪا کانئن رت گهري ٿي.
سمورو ست گهري ٿي.
هن بد نصيب ڌرتيءَ تي
ڪڏهن گل نه ٽڙيا آهن.
ڪڏهن ڪي چاهه جا چنگ
نه ٻريا آهن.
ڪڏهن ڪا ڪوئل جي صدا
نه ٻري آ
ڪڏهن ڪي سرهائيءَ جا گيت نه
گونجيا آهن.
بس هر گهٽيءَ مان
روز نئون لاش کڄي ٿو.
روز نئون ڪونڌر ڪسي ٿو.
۽ ڌرتيءَ جون هنيون هڄي ٿو.
ڌرتيءَ ڌڪاڻيل
ذلتن ماريل ماڻهو
نوحه، مرثيه ۽ ڪيڏارا ڳائي ڳائي
ساڻا ٿي پيا آهن....
پر اڃا به دنيا جو ضمير سُتل آ....؟؟؟