ص
97. صحرا منجھ ساوڪ؛ پاڻيءَ جي نشاني،
ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ وٽ اچڻ؛ محبت جي نشاني. (چوڻي)
صحرا؛ ان خطي کي چئبو آهي، جتي پاڻي نه هجي. پاڻي نه هئڻ جي صورت ۾ منجهس ڪا به اوڀڙ نه اڀرندي آهي. ڇو جو، هر ساهوارو پاڻيءَ تي تڳندو آهي. پاڻيءَ کان سواءِ حياتي آهي ئي ڪا نه. نه چرند ۾، نه پرند ۾. صحرا جي وچ ۾ اگر ساوڪ (Oasis) نظر اچي ته مٿس، ماڻهو، مرون ۽ ماڪوڙيون اچي ڪٺا ٿيندا آهن. مٿس پکي به پيا ڦيرا ڏيندا آهن. جنهن مان سمجهي وڃبو آهي ته؛ اتي پاڻي موجود آهي.
اهڙيءَ طرح ماڻهو به قرب يا محبت جو بکيو ۽ ڳولائو آهي. جتي کيس قرب مليو، اتي لڙي ايندو بلڪ وري وري پيو ايندو. جتان قرب نه مليس، اتان ٿڏا ئي پٽي ويندو. جنهن وٽ جھجها ماڻهو اچن ٿا، تنهن لاءِ سمجهڻ گهرجي ته سخي آهي. وٽانئس محبت ملي ٿي ۽ دل جون، وس آهر، مرادون پوريون ٿين ٿيون.
مطلب: ۱ - هر شيءِ لاءِ ڪو نه ڪو دليل هوندو آهي.
۲ - ٻه شيون پاڻ ۾ لازم ملزوم هجن، تن لاءِ ائين مثال ڏبو آهي.
۳ - جَوَن جي ماني؛ جواب جي نشاني.