ڪري دل “محمّدﷺ : نعت رسول مقبولﷺ
ڪري دل “محمّدﷺ” منهنجي، سدا دل جو دور آ.
اٿس مٽ نه عرشن تي ڪو، زمينن تي زور آ.
نور ٿيا سائين ڏينهن سمورا، روشن ٿيون سڀ راتون.
گهٽي گهٽي ۽ گهر گهر تي ٿيون رحمت جون برساتون.
درودن سلامن جو هر، جاءِ تي شور آ.
گهور “محمّدﷺ” مٺڙي تان، سائين جڳ سمورو ٿي ويو.
جنهن ڀي ٻُڌو سائين اسم پرين جو سو ڀي گهورو ٿي ويو.
پرين تي پتنگ پروانا، چريو چڪور آ.
لوڪ جي ليکي بستر تي، سائين پاڻ سڳورو سمهي پيو.
پر بڻيو سو امام نبيّن جو عرش تي گهوٽ گهمي پيو.
وقت جو بيٺو ڪانٽو، چُريو نه دؤر آ.
وقت گذارين گهر ۾ پيا سي، آهن ڄاڻ مديني.
جاءِ جيءَ ۾ ڏيئي جن آ سانڍيو يارکي سيني.
ٻَڌل عشق وارن کي ڪا، پِرۡيَنۡ جي ڏور آ.
“وسيم” کي آهي محبّ ملي ويو، جنّت طلبي ڇا جي.
ڳائي ڳائي پيو ڳائيندو هي نعمت يار خدا جي.
“عاجز” جو گهر سر سارو، سڄڻن تان گهور آ.