اهو نور آيا جنهدے نور وچوں : مولود شريف
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
نور دي وس وس پئي ھے وسدي، عالم تے برسات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
ڏاچي جنهندي هيڻي هَئي، سا تيز تکهيري ٿي پئي،
گهوٽ چڙهيا اڄ طاقت مِل پئي سڀ نوں سگهيري ٿي پئي،
اُهدي ڳئي سا شان نبي دا، لب تے هَس صلوات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
مالڪ ھے جهڙا دو جڳ دا، سو مفت حليمهi مِل پيا،
قربان وڃان تيڏے قدمان تئوں، تيڏا بخت حليمهi کُهل پيا،
خوشياں ڪر وڃ خوب حليمهi، ڪر توں وڃ خيرات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
حال تيڏے تے کِهلدياں پياں سے، هٿڙي ملدے رَھ ڳياں،
دائياں تيڏے چن ڪوں ويکهڻ، تيڏے ٻُھے تے ٻَھ ڳياں،
انهدياں ٻيٺن روندياں ٻيٺن، اے وائي سڀنئي وات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
گهر تيڏے وچ ويکھ حليمهi، نور خدا دا آيا،
تيڏے چن دا چهرا ويکھ کے، چنڊ چوڏهين شرمايا،
تيڏا جهوپا جهوپا نئي هُڻ، نور دي ھے محلات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
جيئرے تيڪوں جنّت مِل پئي، دُکھ آرام وسر ڳـــئے،
چم چم چمندي وَل هي چمندي، کاڌے طعام وسر ڳـــئے،
اکهياں نال توں لوڏي ٻيٺي، پينگهان ساري رات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.
ملڪيت مال تے ڇوڙ مڏي ڪوں، ڇوڙ خيال توں ڌن دا،
“وسيم” حليمهi دے در وڃ، متان مِلئي ذرا درشن دا،
پڙهدا وڃ تون نعت نبي دي، جا ڏاتر ڏيتي ھے ڏات،
حليمهi چا ڳئي سا ذات.