بن منگئے مِلي جڳ والياں ڪوں : نعت رسول مقبولﷺ
بن منگئے مِلي جڳ والياں ڪوں،
اِها عادت اِنھ دربار دي هے،
صديق!، فاروق! آ بڻندے هِن،
ڪيا نيڪ نظر ميڏے يار دي هے،
دنيا ڪوں هے دعوت شام صبح،
اِٿاں هَلدي سخاوت شام صبح،
اِٿاں ٿيندي تلاوت شام صبح،
تيڪوں آکهاں رڳو رخسار دي هے.
مکهڙے ڪوں پئي اڄ ماڪ چُمے،
پيراں ڪوں پئي اي خاڪ چُمے،
جتياں ڪوں پيا افلاڪ چُمے،
آکهے جُتي ميڏے سرڪار دي هے.
سڄي لوڪ دے وِچ هان يار ڏٺا،
ڪو حڪيم نه سگهيا مرض مِٽا،
مدني والا محبوب مِٺا،
تيڏي ديد دوا بيمار دي هے.
وچ خلق دے خوشبو هيڪاندي هے،
اڄ مَن ڪوں صباح پئي ڀاندي هے،
پڙھ پڙھ کے درود پئي آندي هے،
لڳدا پئے هوا، اُنھ پار دي هے.
ميڏا حال ته ڪوجها هے ڪالا،
تيڏا رتبا هے اعليٰ نوں اعليٰ،
ميڏا محب مٺا ڪملي والا،
تيڪوں پارت اِنھ بيڪار دي هے.
نه جنّت مئیں بد بخت گُهراں،
نه “وسيم” مئين طلباں تخت گهراں،
تيڏا درشن پيا هر وقت گهراں،
ساں ڪوں تانگھ تيڏے ديدار دي هے.