ڌرتيءَ جيڏو تُنهنجو دامن...!
جنهن مان لھرُن لڱ پسايا
تُنهنجا نغما نينهن نگر جي
هر ناريءَ ٿي نچندي ڳايا
تُنهنجا نظم دلي جي ڌُن سان
نڙ ڦوڪن مان نِکري نڪتا
اورانگهي سڀ آر اکين جا
دل درياهه مان اُ ڀري اُکتا
تُنهنجا سڏ پڙاڏا سارا
صدين جو سرمايو آهن
تو ۾ ساري سنڌ سُتل آ
جنهن جي سينڌ سنوارڻ لاءِ
کهنبن جھڙا خيال لکيا تو
تُنهنجا گيت گگن جو ن ڳالهيون
جن جو ويساهه وقت ڏئي ٿو
تهذيبن ۽ تاريخن جي
مٽيءَ کي تو من سان ڳوهيو
تو ۾ ڪينجهر نوريءَ بڻجي
وکري پنهنجا وار وِڇايا
کجين تاڙيون، مڌ جون ماٽيون
گهريون گهاٽيون ولهه وهاٽيون
پهر پهر ۾ پياس وڌائي
پيالن تُنهنجا پنڌ پُڇايا
تو ۾ عشق ازل کان اوتيل
تو ۾ ٿوهر ٿڪ ڀڳو هو
چاهه چنبيلين تو مان چُميا
تو ۾ ننگر نيڻ ها کوليا
ٻاٻيهن ڪئين ٻول ها ٻوليا
طنبوري جي تارن جھڙو
تو ۾ هو ڄڻ رقص رچيل
تنهنجي ڪلا جي ڪعبي سامهون
ڪَوِتا جو هو ڪنڌ جُهڪيل
تو ۾ پيار پرينءَ جا پاڇا
ٿر وچولا اُتر ڪاڇا
تنهنجو مُلهه نه ماپي سگهيا
وحشي ڪارا ورديءَ وارا
تون ته اسانجي روح رليءَ تي
ٽُڪ جيئان ئي ٽانڪيل آهين
تو ۾ هڪڙو مست قلندر
روز ڌمالن سان ٿي ڌڙڪيو
توسان ويڙهيل وطن وفا جو
جاڳ جي جوٽن تي پئي جرڪيو
ها پر تُنهنجي رَت ۾ رڱجي
لاڙ لُڇي ڏس ليڙون ٿيو آ
جوڀن رُت جا راڳ رُئاڙي
جلي سڄو جهمپير اُٿيو آ
ڌرتيءَ جيڏو تُنهنجو دامن
توکي ڪهڙي تشبيهه ڏيجي
توکي ارپيا عشق سمورو
مُحبت رس جو مُشڪ سمورو
تو ۾ چوڏهين چنڊ اوجاڳيل!
تو ۾ آهي سمنڊ سمايل...!!
نوٽ: حسن درس جي وڇوڙي تي لکيل