وقت ڪيڏو نه واهيات ٿي آ ويو...!!
سُونهن ساڙي سڄي رات ٿي آ ويو
ساک جي ڪابه سانجهي نه سُرهاڻ ٿي
باک بارود ڪيڏي آ ڀيلي ڇڏي
ساٿ جا سلسلا سرد ٿيندا وڃن
دلبرين جا هينئيان درد ٿيندا وڃن
عشق آوارگيءَ جو لڳي آسمان
پيار جا پل سڀئي زرد ٿيندا وڃن
دؤر ڄڻ ڪو دلاليءَ جو دستُور آ
ساهه ۾ سهڪ سان جاڳي پيو سُور آ
ڀيل جو هر جڳهه تي پيو گونجي ڀڄن
مُرڪ جي ڀي چپن جو آ روڙهيل بدن
حُسن کان ڀي حياءَ جي آ خوشبوءِ کسيل
قُربتن کي آ جيئري ئي ويڙهيل ڪفن
روز حوسن جي بازار ۾ ٿا ڪُسن
چنڊ جھڙا جسم آهه بڻجو وڃن
هر گليءَ گام ۾ آ غمن گهر اڏيو
بيضميريءَ جي واڪن نه آهي لڏيو
چاهتن جو چيهاڙيل آ چولو سڄو
ڪَرب جي هر قضا آهي سنڀري سڏيو
درد جلاد جي جاڳ جاري اڃا
وحشتن ڀي نه عادت وساري اڃا
تڙپ جي تکّ کي ڪونه ماري سگهيو
نينهن جي ناوَ کي ڪونه تاري سگهيو
سڀ صبح سوڳ جي رات ۾ ٿا رڙن
ڏيهه ڏيئي جيئان ڪونه ٻاري سگهيو
خواب دل جا ڪُهي ڪات ٿي آ وَيو
وقت ڪيڏو نه واهيات ٿي آ وَيو!