دارا تُنهنجو درد وسي ٿو...
دارا تنهنجو درد وسي ٿو
ٽيپو ٽيپو رت ٽمي ٿو
روح جي احساسن کي چيري
روز گلين ۾ گهاءُ گُهمي ٿو
ها پر تنهنجي ديس ۾ دارا
اورنگزيب جي ارڏائين جا
کوڙ اُگهاڙا عڪس رُلن ٿا
سرمد لئه ٿي سُور پون ٿا
سرمد جيڪو سچ لڳي ٿو
رات مٿان ڄڻ مچ لڳي ٿو
سانجهه به اُن جي ساک ڏئي ٿي
گُل ٿي ڀيٽا باک ڏئي ٿي
سو ته ربابن جي رُت جھڙو
سُونهن سفر جو راهي آهي
جنهن هر قاتل قهر قصي جي
سازش ساري ڊاهي آهي
ها پر وحشت وک وک ويڙهيل
جنهن ۾ ڪيئي ڀالا ڀريل
تيرن سان گڏ تاڙ ڪري ٿي
رهزن بڻجي راڙڪري ٿي
آس نگرئي اُجاڙ ڪري ٿي
جنهن جي زخمن جي ضربن سان
ڪلي ڪلي ٿي ويئي قتل آ
حق جو گُهٽيل سارو هُل آ
ظُلم جي زنجيرن سان جڪڙيل
تهذيبن ۾ تڙپ متل آ
عشق اڏين تي ڪُسجن ٿا ڪئين
بڻجي اڀيچند شهر ننگر ۾
روز انڌي انصاف جي گهر ۾
فتوائُن جا ڦٿڪا آهن
ساهن سانڍيا سُڏڪا آهن
پوءِ ڀي ويري وار ڪري ٿو
ڌڙ سسيءَ کان ڌار ڪري ٿو
جنهن ۾ آهي رُڃ رڻن جي
ڇانوَ ڇڻي ڄڻ وئي آ وڻن جي
تلوارن جي تجلن هيٺان
وقت سڄوئي وڍجي ويو آ
بخت بهار کان لُٽجي ويو آ
ڪنهن نه سُڃاتو سچ جو سينو
دارا جي دردن جو سفينو
جنهن ۾ رُباعيون روز رڙن ٿيون
ڇيرا ٿي ڇاتيءَ ۾ چُڀن ٿيون
جن ۾ جاڳيل سڏ صديءَ جو
سپنو بڻجي آهي سرجيو
گهاٽ مٿان ٿي گيت آ گرجيو
۽ منهنجي ڀي من مقتل مان
روز دليءَ جي دارا سان گڏ
سرمد جھڙو سچ ڄمي ٿو
ٽيپو ٽيپو رت ٽمي ٿو...