درياهه جي دؤر جا ماڻهو...!!
هينئين جي هور جا ماڻهو
فنا فاقا ڪشيءَ ۾ ٿي
بُکن جا برّ ٿي ويا هن
سُڪل سنڌوءَ جي سيني جان
غمن جا گهّر ٿي ويا هن
پتڻ ناهي چُميو پاڻي
اُڏن واريءَ دڙا دُک جا
نه موريو ڪانهه ڪنڌيءَ تي ڪو
سفينا ويا سڙي سُک جا
چپن تي چنگ ها چُريا
وڏا ميلا متا ها جِت
۽ جذبن ۾ جنت جھڙا
حسين جوڀن رتا ها جِت
ڪنگڻ ڪيئي ڪلائين ۾
چڙهيا ها چاهتون ميڙي
کُليل ڪئين چاڳ مان چوٽا
وفائُون ها سُتا ويڙهي
اُهي احساس آگم ٿي
رڇن کي ٿا روئن ساريو
ڳڀي جي ڳالهه ۾ ڳڀجي
سوين سُڏڪا ويهن هاريو
ڇڻي وئي ڇانوَ آ نم جي
نه ميندي ڪا ڦُلاري آ
چڳن ۾ چيڙهه آ چُهٽيل
مُساڳن مهڪ ماري آ
نه ڪا ڀي سينڌ آ سُرهي
نه ڪو ويلو جلي جوتي
چتيون چولن لڳيون ڪيئي
نه ڌيءَ جي سِر مٿي پوتي
سُکن جون ساعتون ساري
سيارا ٿي ويا آهن
ڇُهيو جن کي نه ڇولين سي
ڪنارا ٿي ويا آهن
تکن جي طور جا ماڻهو
درياهه جي دؤر جا ماڻهو...!!