زندگيءَ جي آس
ستارن جو ساٿ وڃائي ويٺو آ
۽ آئون اڄ به
موهن دڙي جي ڀُرندڙ ڀٽن ۾
اُن ناچڻيءَ جي گُهنگرن جي دٻجي ويل
گيتن جي گونج کي ماڻڻ لاءِ
موهن ڀڳت جھڙا آواز آلاپيندو رهندو آهيان
اُداسيون تنهائين جي تاريخ بڻجي
هر روز هڪ نئون ورق لکڻ لاءِ واجهائي رهيون آهن
سماج جي سيني مان خوبصورتيءَ جي خوشبوءِ
پرواز ڪري پري هلي وئي آهي
روڊ تي پنندڙ ننگي نينگر کي
لاڙ جھڙي لاوارثي نصيب ٿي وئي آهي
صديءَ جيڏو سڏڪو
اکين مان ڳوڙهن جي ڳالهه بڻجي ڳلن تان ڳڙي پيو آهي
نفرتن جا نيڻ سمهڻ لاءِ ته سوچين ئي نٿا
پر چنڊ ۾ زندگيءَ ڳوليندڙ شخص کي
آخر ڪهڙي خبر ته...
چنڊ نديءَ جي نيڻن سان نينهن جو ناتو
ازل کان وٺي جوڙي ڇڏيو آهي
جيڪو هر رات پاڻيءَ ۾ پنهنجو عڪس ڀڄائي
لهرن سان پيو لڱ گسائيندو رهندو آهي
زندگيءَ جي آس کي اڪيلائپ جي اونداهيءَ کان بچائڻ جي لاءِ!!