اڃا سرمد پيو سوچي...!!
اڃا سرمد پيو سوچي...!!
هزارين دار جا دڙڪا
گلين ۾ گهر ڪري ويا هن
اڀيچند جي اکين جھڙا
صبُح اڄ ڀي سُتل آهن
نه ڪنهن ڀي چاڳ جو چرچو
چپن تي چنڊ ٿي اُڀريو
نه ئي ڪنهن نينهن جو ناتو
نزاڪت ساڻ آ نبريو
رفاقت جي رواجن ۾
سڙيل سونهن جي سماجن ۾
بغاوت ڇو نه ڀڙڪي آ!؟
پيئي جا رت پئي روح جو،
اُنهيءَ مغلِ پرستيءَ کي
نه ماري آ سَگهيو ڪو ڀي
تڏهن هي تڙپ جي وک جو
وهي پيو وهڪرو تک سان
ظلم جي زرد خنجر مان
خوشيءَ جو خون جاري آ
مُحبت جي مزارن تي
نه ڪنهن ڀي لاٽ ٻاري آ
سڄو ماحول مڪليءَ جي
مينارن جان ڊٺل آهي
سمايل سوڳ ساهن ۾
لڳي هر من مُئل آهي
اڃا دارا جي دردن جو
ستم سيني ۾ سُڏڪي ٿو
اڃا ڪئين آس جون آهون
اکين مان آب ٿيو اُڀرن
اڃا تاريخ جي تن تي
نئون هر زخم زندهه آ
اڃا فتويٰ جي ڦنڌي مان
نه ماڻي عشق آزادي
اڃا مُلا قوي جھڙا
ڪئين ڪردار پلجن پيا
هوائُن ۾ هُڳائُن جو
رهيو ساڳيو حُسن ناهي
اڙي راڳي اُٿي ڪجهه ڳاءِ!
کڻي سُرندو صداقت جو
اُملهه آواز اوچي سان
نئين ڪا جوت جاڳاءِ!
سُڳنڌ سان سنڌ مهڪاءِ!
دليون درياهه ٿي ڇُلڪن
پتڻ تي پيار جا پيرا
ملڻ جي مُند ٿي مهڪن
نه مُرڪي موت مانجهيءَ تي
ٺٽي جي سُرخ سانجهيءَ تي
اڃا سرمد پيو سوچي.....!!