اڃا مياڻي سُتي نه آهي...!!
ڏُکن ڪهاڻي کُٽي نه آهي
ڀلي تون مڪليءَ جي ماٺ کان پُڇ
هزارين ڪَتبا گواهي ڏيندا
اُجاڙ ساڳي اڃا اُڀي آ
گهٽي نه غم جي ذرو ڄڀي آ
زمين ساري ٿي زرد وئي آ
گُلاب ڪيڏا ڇڄي ڇڻيا هن
سُکن جي موسم ٿي سرد وئي آ
ذري ذري تي ذلالتن جا
اڃا انڌيرا اُهي ئي ساڳيا
اڃا ته ويرين جي وحشتن جا
پٽن تي پيرا اُهي ئي ساڳيا
رڳو تضادن آ تڙپ پوکي
جڏهن به ڳڀرو اُڀا ٿيا هن
اي ديس! توتان ڳڀا ٿيا هن
گلي گلي ٿي وئي گهاٽ آهي
اڃا اُهائي اُساٽ آهي
دڳن تي ڪيڏو آ درد هاريل
سڏن ۾ سُڏڪيل ٻوساٽ آهي
ڪلي نه ڪاڀي ٽڙي ٽهڪ سان
وڍيل وڻن تي ڄڻ ساٽ آهي
اڃا ته گهوڙن جي ٽاپولين جي
اُهائي اُڏري پئي ڌوڙ ساڳي
اُميد جو آ ڏيئو اُجهاڻيل
نه روح تي ٿيو ڪو رقص رمجهم
کسي پيرن کان وئي آ پايل
نه پيار جي ڪٿ پُڇاءَ ملي ٿي
اڃا ته رَت جا اُهي ئي ريلا
اُگهاڙ پڻ سان رُتن تي هاريل
اڃا ته قاتل قصا قهر جا
خيال ڪٿ هن کُٽا خنجر جا
وفا جو ڀي آ وجود زخمي
وصال وکري وڃائجي ويا
رڳو حُسن جي لئه زهر جاڳيا
حقيقتن جا هينئيان لتاڙي
قيامتن جھڙا پهر جاڳيا
اي سنڌ! تُنهنجي صداقتن جا
صُبح ڪنوارا ڪُٺا ويا هن
جڏهن به پنهنجا غدار بڻيا
تڏهن ستم ڪئين سَٺا ويا هن.