وفا جا ڏيئا...
لڪي ويا جي ليئا سي ساريون
اُداس رُت جا عذاب ماري
گليءَ گليءَ ۾ گُلاب هاري
دڳن مٿان درد سڀ ٻُهاريون
اچو وفا جا ڏيئا ڪي ٻاريون!
جتي به هاريل ڪو تازو رت آ
سڙيو سڪُونن جو سارو ست آ
دُونهاٽيل هن دلين جا ديرا
هينئين ۾ دُک جا چُڀن ٿا ڇيرا
خيال خوشبوءِ بڻيا نه آهن
لُڇن ٿا خنجر جي نوڪ تي ڪئين
حقيقتن جا حساس چهرا
جتي رڳو بس هُجن انڌيرا
اُتي نوان چنڊ ڪي اُڀاريون
اچو وفا جا ڏيئا ڪي ٻاريون!
چپن کان ڪيڏيون چُميون ڇنيون هن
رُڳو اکيون عشق جون ڀنيون هن
نه ڪنهن به ڇاتيءَ ڇُهاءُ ماڻيو
سُکن جي سانجهي سُڃي بڻي آ
بدن بدن ڀيل ٿي ڀُريو آ
نه ڪنهن به چڳ سان آ چاهه واڻيو
رُڳو دغائُن دُکي آ تاڻيو
اُتي نزاڪت جا نينهن تاريون
اچو وفا جا ڏيئا ڪي ٻاريون!
اڃا تضادن جي تلخين ۾
بهار ڀوڳيو آ بي رُخين ۾
اڃا ڪُهاڙين جي تاڙ ساڳي
اُڀي آ جڳ ۾ اُجاڙ ساڳي
اڃا ته جَرڳا جيئن پيا ٿا
غلام سوچن جي غُربتن تي
رهي آ روح تي لتاڙ ساڳي
ٻُڏل لهوءَ ۾ آ لاڙ ساڳي
اُٿو ته وحشت ڌڪي ڌڪاريون
اچو وفا جا ڏيئا ڪي ٻاريون.