سڳيءَ جو سڏ...
سار ٻيڙيءَ جيئان
پيار جي هر پتڻ کي پُڪاري پئي!
نيڻ نينڍون ڪيو
ڏس نهاري پئي
نينهن جو ناکئو
لوچ لهرن سان ڪيڏو
لُڇي آ لڙيو!
وقت جي ويرسان
واءُ بڻجي وڙهيو!
سِڪ جي سمنڊ کي
چاهه جي چنڊ کي
سڏ تنهنجي سڳيءَ جو
آ ويڙهي ويو!
قُرب جي ڪاڪ ڏي
روح ريڙهي ويو!
من سارو سپيءَ وانگي سهڪي پيو
عشق جي اُڃ اُجهائڻ لئه تڙپي پيو!
پيار ٻيڙيءَ اندر
اچ ته گڏجي هلون
مُرڪ جي مڌ جا
ٽهڪ ماڻي ٽلون!
سور جي هن سفر کي سُمهاري پرين!
موت جي هر نظر کي به ماري پرين!
سار ٻيڙيءَ اندر اچ ته گڏجي هلون!
پيار ٻيڙيءَ اندر اچ ته گڏجي هلون!