مٽيءَ جي گهرن ۾...
خوشيءَ ۾ سڄو روح سڪندي اُڏيو آ
پرينءَ ڳوٺ جي دلبريءَ جي دڳن ڏي
وڌيا پير چُمين جا آهن چپن ڏي
شبابن جي لامن تي من ڄڻ لُڏيو آ
جڏهن سانجهه تُنهنجي سڳيءَ جان سڏيو آ
اڃا ڳهر ساڳي اُها ئي ڳلين ۾
اکيون عشق بڻجي لٿيون هن دلين ۾
مُساڳن جي تازي مهڪ جو قسم آ
صفا سُونهن ۾ سنڌ جھڙو صنم آ
گگن سان وڃي گيت منهنجو گڏيو آ
جڏهن سانجهه تُنهنجي سڳيءَ جان سڏيو آ
اُڃون قُرب جون هن ڪُنواريون ڪٿائون
هينئين ۾ هُرن ٿيون حُسن جون ادائون
ٽڙيا ٽهڪ جڏهن گجن جي ٽڪن تي
نچيا نينهن نازن مان نئين سر نٿن تي
ڪنگڻ ڀي ڪلائيءَ جي ڪڇ ۾ ڪُڏيو آ
جڏهن سانجهه تُنهنجي سڳيءَ جان سڏيو آ
مٽيءَ جي گهرن ۾ ڏيئي جھڙو آهين
سڪايل اکين لئه ليئي جھڙو آهين
وفائُن جا تو ۾ پهر پاڪ ٿيا هن
اُميدن جا تو ۾ اچي ٿاڪ ٿيا هن
وراڪن ڪٿي پل ڪو واندو ڇڏيو آ
جڏهن سانجهه تنهنجي سڳيءَ جان سڏيو آ
لتاڙي هلي آ حجابن جا سينا
گُناهن سان گڏ سڀ ثوابن جا سينا
مُحبت جو تون ڄڻ مدينو لڳين ٿو
سڄو سڪ مان ڀريل ڪو سينو لڳين ٿو
اسان آس جو گهر اوهان لئه اڏيو آ
جڏهن سانجهه تنهنجي سڳيءَ جان سڏيو آ.