سجاول کي ڀيٽا...
سجاول ڏسان ٿو
ٺٽي جي ڳلين جي وڃي ڳهر گُم ٿيو
دفن دائرا ڪئين
ٿين سوچ جا ٿا
سڄي سنڌ جي اپسرائُن کان اڳتي
لهر لوڏ تُنهنجيءَ ۾
جرڪي ٿو جوڀن
لُڇي لوچ بڻجي
ليئا پائي تن من
سوين ساهه ڏسندي سُڪائي ڇڏين ٿو
نظر سان نظر جي ملائي ڇڏين ٿو
پيو عشق تُنهنجي
ادائُن مان اُڀري
جُهڪي سَرّ توکي
سلامي ڏين ٿا
دليون دلبرين جي دُڪانن تي وڪڻي
وفائون ٿي در جي
غُلامي ڏين ٿا
جڏهن سينڌ تُنهنجي ٻُڏي سانجهه ۾ ٿي
گلين جي سفر تي
حُسن هارجن ٿا
ڪجل، واس واٽن کي
واسي ڇڏين ٿا
جڏهن پدمڻيون پير سوري هلن ٿيون
مَڌر ساز آواز ڇيرون وڄن ٿيون
نڪن جي ڦُلين مان
اُٿن تيز تجلا
ڪنگڻ ڀي ڪلائين سان
ڪُنوارا لڳن ٿا
نچن چيلهه تي ناچ چوٽين جا نکري
اڇا چنڊ ڪيئي چُميءَ ڀيٽ جھڙا
کلڻ ۾ کٿوري، سرنهن چيٽ جھڙا
ڪئين قُرب جون
ميڙيو نڪرن ڪٿائُون
ڇُهن جسم ڀورا
اُڃايل هوائون
سڀئي ناز انداز ريشم حوالا
نزاڪت نديءَ مان سي وهنتل نرالا
ڏسڻ ساڻ جن تي
هينئيان هرکجن ٿا
سرورن جا رَس
ساهه ۾ سُرڪجن ٿا
اُهي آيتن جي اکين جھڙا اُجرا
گُلابن جھڙا گيت ويٺا لکائي
ڏيڻ ڀيٽا لئه بيت ڇڏيم وڇائي
مُساڳن جھڙيون مُحبتون تو ۾ مهڪن
شبابن جا ڀريل
شهر تو ۾ جاڳن
پرينءَ پيار جھڙا
پهر تو ۾ جاڳن
سجاول! مان تُنهنجي اکين ۾ رهان ٿو
سوين سُونهن جا خواب مُرڪي چُمان ٿو...!