گگن جي گگهي تي...
ستارا سبيل هن
چُمي چنڊ پيو ڏس
ته لهرن لڱن کي
سفينن جا سينا
اڃا ڀي سفر ۾
جُڳن کان ئي جاري
سُتا ننڊ ناهن
دلي تي به ساڳي
وڄي ڌُن پيئي
مگر مَنّ پوءِ ڀي
مُئل ئي مُئل آ
طنبوري جي تارن
جيئان ڄڻ ٽٽل آ
اوجاڳيل اُميدون
ونين جون ورن لئه
اڃا گهر اڪيلا
سِڪن پيا سُکن لئه
ٺريل چُلهه مان رک
اُڏامي پئي ٿي
نه ئي سينڌ سُرهي
نه پيرن ۾ پايل
سڳي چيلهه تي سا
نه آهي سجايل
سُهاڳن جا سهرا
دُکن جي دڳن تي
وڃائجي ويا هن
رڳو سرد سُڏڪا
صدائون لُڇن ٿيون
درن مان ليئا ٿي
نگاهون لُڇن ٿيون
وچن ۾ ڪي ويڙهيل
وفائون لُڇن ٿيون
پتڻ تي پُڇاءَ جا
اڃا پنڌ پياسا
پُڪارن جا پربت
لتاڙين پيا ٿا
اُهي ڳوٺ ڳالهين
جا ٿي ويا ڳڀا هن
ها جن ۾ جيئڻ جا
ڪي جذبا ها جرڪيل
شبابن جا رَس ها
سرورن سان سُرڪيل
اُنهن ڀاڪُرن جا
ڀنل ڀاڳ هاڻي
سُڃي سانجهه جھڙا
سوين خواب ڇاڻي
ميارن جي ماتم
۾ ويا ويڙهجي هن
نئين رات جي هر
سياهيءَ ۾ ٻُڏندي
اُداسيءَ جا ڳوڙها
ٿي ڳل تان ڳڙيا هن
وڏي تانگهه تڙپي
غمن ۾ گهڙيا هن
ويا سڙهه ها جيڪي
نه موٽيا سفر تان
اُڀي آس تاڻيو
نهارين ڪپر تان
وياڪل اُهي اڄ
به وڻجاريون ڏس!
گهڙي گهاتئُن جان
تڪون ڏئي تريون هن
ملڻ لاءِ اڳتي
نه پُٺتي وريون هن!