وڃي دودي جي شهپرن کي ٻڌايو...!!
هوائُن سان گڏجي ڪلين کي ٻُڌايو
قتل سُونهن جي سينڌ ٿيندي رهي آ
چڳُن کي چُمي ۽ سڳين کي ٻُڌايو
هتي درد ۾ ڪئين دفن دلبريون ٿيون
اُٿي عاشقيءَ جي اکين کي ٻُڌايو
رواجن جي رُت ۾ ڀريل رهزني آ
وفائُن جي وک ٿي سکين کي ٻُڌايو
اسُر جون هتي انتظاريون مُئل هن
ڪئين قُرب جون ڪائناتون ڪُٺل هن
پرهه جا پهر رات بڻجي ويا هن
قهر جو اُڀو ڪات بڻجي ويا هن
دلاسن جي دنيا جو زنگيل زمانو
اڃا دوزخن جي دڳن تي پيل آ
بڻيل سچ آ سختين جو نشانو
سوين سادگيون روز سڙنديون رهن ٿيون
پُسيل پيار جي پنکڙين کان پُڇي ڏس
ڳلن تان ڪي ڳالهيون به ڳڙنديون رهن ٿيون
اُداسين جي احساس کي ڀي اچي ڏس
هتي خواهشن جي هينئين ۾ هميشه
انائُن جا اڻکٽ خنجر ئي کُپن ٿا
عذابن جي اونداهين ۾ ته اڪثر
سوين ساهه سُڏڪي لڱن ۾ لُڇن ٿا
ڌڻن کي ٻُڌايو رڻن کي ٻُڌايو
پکين تائين پُهچي وڻن کي ٻُڌايو
گُمانن ۾ هاڻي رهڻ رُڃ ٿيندو
وڏا سڏ بڻجي گهڻن کي ٻُڌايو
وهي وقت پيو تڙپ جي تک سان ئي
ڪلا ڪوٽ جا سڀ قصا ڀي چون ٿا
اڃا دؤر ديبل تي ساڳيو سُتل آ
نه پاڻيءَ جي پنڌ ۾ سي ٻيڙيءَ جون ٻانهون
نه اجرڪ ۾ ويڙهيل سي سنڌ جون نگاهون
اڃا شاهبندر جي شامن مٿان ڏس
لٿو سُرخ موسم جو ماتم نه آهي
سڄي تن جي تاريخ رَت سان رڱيل آ
مگر وارثيءَ جو وساميل وطن آ
ريٻارين جون راتيون ڏُکن جي ڏهر ۾
لُڪن ڏس ته ڪيڏيون لُوساٽي ڇڏيون هن
چون ٿا ته دنيا وڏي ترقي ڪئي آ...!!
مگر ڪولهين جي جُهريل ڏس جُهڳين مان
اڃا بُک پائي ليئا ويٺي هر هر
رُلن روز رستن سان رشتا نڀايو
ننگا ٻار ڪيئي مُئل مفلسيءَ جا
رهيا روح رولاڪين جي ئي رڻ ۾
لُٽيا خواب ويا هن سڀئي زندگيءَ جا
هتي کوڙ اُجڙيل ڪٿائُن جا ڪَتبا
حياتيءَ جي بُت ساڻ چُهٽيل رهن ٿا
حُسن جي حدن مان لنگهيل حادثا سڀ
بهارن جي ڀيليل بدن جان لڳن ٿا
اُٿي ظلم جي هر زندان کي ٻُڌايو
وري حوصلن جي هٿن کي چُميون ڏئي
سُجاڳيءَ جو نئون سج اُڀرڻ لڳو آ
وڌي وحشتن ڏي وڏي ويڙهه آهي
طنبورن سان گڏجي سُرن کي ٻُڌايو
هلي آس ۽ آسرن کي ٻُڌايو
اسان سرد لاشن جي للڪار آهيون
گلي مان جهلي بي گُرن کي ٻُڌايو
اسان گونج سان هر گگن کي ٿا گهايون
دلالن جي کُليل درن کي ٻُڌايو
غلاميءَ جي ساري نسل کي نپوڙي
جمالا ٿي جاڳي ترن کي ٻُڌايو
وري سنڌ تلوار ۾ ٿي تکي آ!!
وڃي دودي جي شهپرن کي ٻُڌايو....!!!