سُڃن جي سرد سانجهه ۾...!!
وفا جا قافلا سوين،
وڌن پيا چير چهڪ سان،
فنا جا فاصلا سوين!
اُداس عشق جون اکيون،
لُڇن ٿيون لاش لاش ٿي،
رڙيو آ روح رُڃ ۾،
خوشي نه ڪا به راس ٿي،
اڃا هينئين ۾ پيو هُري،
زخم ڪو درد جو کُتل،
اسانجي ڀاڳ جا سڀئي،
صُبح ڪُنوارا ٿيا قتل!
نه ڪنهن به چنڊ کي چُمڻ،
جون حسرتون حلال هن،
مڙهيل اسان تي موت جا،
ذليل ڪئين زوال هن!
سڙن پيا سُور سُور ٿي،
نکار سڀ نڍال هن،
اُميد ڇا اُڀار جي!؟
ڪُٺا ويا ڪلال هن!
اڃا ته رهزنيون اُهي،
ئي راهه ۾ رُلن پيون،
ڳليءَ ڳليءَ جي ڳاٽ تي،
خنجر کڻي هلن پيون!
اڃا ته باک جا ڪٿي!؟
سُڪائي نيڻ هن پرين!؟
گُلاب گهاوَ پيا سهن،
ڪليءَ ڪليءَ جو ڪَرب جي،
آ ٽياس تي ٽنگيل بدن!
اسانجي آس جو اُڃون-
ئي مارجي ويو آ من،
اڃا ته جسم مان پيا،
ٿا رت جا ڦُڙا ٽمن!
تڏهن به ڀيل جو اهو،
نه بند آ ٿيو ڀڄن،
سُڃن جي سرد سانجهه ۾.....!!
ڇڻون پيا زرد زرد ٿي،
ڪري خزان سان ڪو وچن،
اسانکي ويڙهي وقت ڏس-
ويو آ ماٺ جو ڪفن!
اسان مٽيءَ ۾ پورجڻ،
کان ئي هُجون اڳي دفن،
اسانجو ڄڻ نه ڪو وطن...!!