اڃا نه غيرت گُلاب ٿي آ...!!
نديءَ جي نيڻن ۾ کُوڙ اُڌما
وساميل هن ڏيئا وفا جا
اُڃارا چپ هن اڃا صدا جا
حقيقتن جا هُڳاءُ سارا
ڪٺورتا جي اُجاڙ اُس ۾
ڏُڪار وانگي ڏُکن ڏنگيا هن
عذاب جھڙين اُداسين مان
سڪون دل جا لُڇي لنگهيا هن
پُراڻي پٿرن جي ڇاتين تان
ڊهي چترڪاري وئي آ چٽ جي
وجود کان ويو وصال وڇڙي
گُهلي اهڙي هت هوا آ لٽ جي
رُڳو پئي رسوائي بس رُلي ٿي
نه گيت گونجيا گهرن ۾ آهن
حنا حُسن آ وڃائي ويٺي
نه ساهه جاڳيا سُرن ۾ آهن
نه پير ۾ ڇير جو آهي ڇمڪو
نڪن ۾ ڦُلڙين جو ناهي چمڪو
اُساٽ جي هن اڪيلتا ۾
رهيو آ روح کي سدائين اُلڪو
ڪٿي ڪُٺل آ خوشيءَ جي خوشبوءِ
ڪٿي اُميدن جي اُڀّ مان ڀي
چڪور چاهه جا چٿيا ويا هن
ڪٿي ضميرن تي زنگ چڙهيل
ڪٿي ڪي ڳڀرو لٽيا ويا هن
دُعا لئه هٿ ڀي کڄي ٿڪي پيا
ڳجهن هٿان من پٽيا ويا هن
اڃا نه غيرت گُلاب ٿي آ...!
ڳلا غمن سان گُهٽيا ويا هن
منافقين کي نه موت آيو
قدم قدم تي قضا اُڀي آ
جُڳن کان جيءَ بس جلي جليو آ
صداقتن تي سزا اُڀي آ
هتي ته انصاف جي اکين مان
اڃا اُونداهي کُٽي نه آهي
لڄن کي جيڪي ويهن ٿا وڪڻي
اُنهن ۾ سنڌ جي مٽي نه آهي.