لاڙ تُنهنجي لڱن مان ٿو پائي ليئا
رات تُنهنجي چڳن جو چٽو عڪس آ
سانجهه تُنهنجي ڳلن جي ڪا ڳاڙهاڻ آ
لاڙ تُنهنجي لڱن مان ٿو پائي ليئا
قُرب جو سارو ڪاڇو آ تو ۾ سٿيل
چاهتن جا سڀئي چاڳ تو ۾ چٽيل
مُرڪ جي موهه جا مَڌ تو ۾ ڇُلن
پيار پنگهٽ جو ڪوئي پتڻ ٿي لڳين
بيخوديءَ ۾ سوين ڀؤنر ڀُلجو اچن
تو ڪلين جي ڪُنوارپ کي آهي ڪُٺو
تازگيءَ جو حسين تبصرو ٿي لڳين
وقت واهوندي جان ڄڻ گُهلي ٿو پئي
عشق جي اُڃ جو آسرو ٿي لڳين
سُونهن جا سڀ ستارا جُهڪي ٿا پون
تُنهنجي جلون ۽ جذبن جي جوڀن اڳيان
نينهن جي نرتڪيءَ جا نظارا نچن
آس جا ڪئين پکيئڙا اُڏاميو اچن
تون وفائُن جي اجرڪ ۾ ويڙهيل پرين
سنڌ جي سادگيءَ جو سڦل ٿي لڳين
مُحبتن جي مُساڳن جي ئي مهڪ ۾
ها اُميدن جي اک جو ڪجل ٿي لڳين
گيت مُنهنجا سڀئي گونج بڻجو وڃن
ڄڻ ته ڪيٽيءَ مٿان ڪونج بڻجو وڃن
ڇا ته گهاڙيٽو تُنهنجو! غزل ٿي لڳين
سڪ جا سڀ سڳا توڏي ڇڪجن پيا
نظم ڪيئي نوان تو تي لکجن پيا
روح جي تون رليءَ تي چٽيل چاهه سان
ڀرت وانگي ڀريل، دل جو گهر ٿي لڳين
حسرتن جا هينئيان توتي هرکيو پون
ناز نکريو نگاهن مان اُڀريو اچن
پيار ئي پيار جو بس پهر ٿي لڳين
شُهرتن جو ڪو ماڻيل شهر ٿي لڳين.