رولاڪ روح جي اُداسين ۾...
قضا جو من تي ڪفن آ ويڙهيل، نگاهه ۾ سوڳن جو سلسلو آ.
پُڪار ۾ جا پُڇاءَ آ جاڳيل، اُڏار تن جي اُڀن جي اک ڏي،
اُجاڙ رُت آ اڃا اوجاڳيل، نه پيار جو ڪٿ ڪو ڀرجهلو آ.
ستم جو سيني ۾ سمنڊ ڇُلڪي، هزارين دُک ٿا اندر ۾ دڌڪن،
اسان صبر جي ٿي سنڌ مُئاسين، سُکن جو ساڙيو ويو قافلو آ.
اسانجي چاهت جا چيٽ سارا، ڪُفر جي ڪاهن ڇڏيا لتاڙي،
زمين دل جي ڌُڏي وئي آ، انهيءَ کان وڌ ٻيو ڇا زلزلو آ!
خُمار سارا ٿي خون ويا هن، چپن کي ساري چُميون روئن ٿيون،
بدن بدن جي بهار ڀيليل، خطا خوشيءَ کان ٿيو حوصلو آ.
اياز ڪيڏا انڌيرا آهن، رولاڪ روح جي اُداسين ۾،
اُهائي گُهٽ آ غمن جي گهاٽي، اڃا ته ساڳيو ئي فاصلو آ.