لاوارث ڪَوِتا...
جنهن جي جسم تي ڪپڙا ناهن
جيڪا ننگو ناچ ڪري پئي
شهر سڄي جي بازارن ۾
روز اُگهاڙن آوازن سان
فنڪارن جي وات مان نڪري
گهر گهٽيءَ ۾ ڪاهي پئي آ
سارا ڪپڙا لاهي پئي آ
سا ماحول کي ڏاري پئي ٿي
ڏس ته فحاشيءَ جي ڦنڌي ۾
معصوميت کي ماري پئي ٿي
کُليل وئشيا ڪردارن جان
پنهنجو گهيرو ٺاهي پئي ٿي
حُسن حوس جي هٿ ۾ ڏيئي
روز حياءَ کي ڊاهي پئي ٿي
جنهن جي سِرّ تي پوتي ناهي
جاڳيل جيءَ ۾ جوتي ناهي
بيشرمائيءَ جي ڀاڪُر ۾
هُن جا لڱ اُگهاڙا آهن
ڇرڪي ڪُتا اُن تي باهين
پوءَ ڀي اُن تي جهل ئي ناهي
شرم ڇڏي ڄڻ نڪتي آهي
آخر ڪيسين تائين هلندي
هيءَ لاوارث ننگي ڪَوِتا
جنهن آ ماري سُونهن جي سيتا!
________________
نوٽ: اُگهاڙي ولگر شاعريءَ تي لکيل.