پاڻ ٻنهيءَ جا سڏ به ساڳيا...!؟
چم ۾ چُهٽيل هڏّ به ساڳيا
ها پر پنهنجي سوچ الڳ آ
جذبو، جرئت، لوچ الڳ آ
تو ۾ تون ئي ساهه کڻين ٿو
مون ۾ سنڌ سڄي ٿي سهڪي
شعلو شعلو باههِ ٿي ڀڙڪي
مون ۾ کوڙ پڙاڏا گونجن
جن جو رشتو آهي صدين سان
ڇاڇر، ڇوليءَ، تک ندين سان
جن مان ڪيئي راز ملن ٿا
تاريخي آواز ملن ٿا
۽ مُنهنجي هن من ۾ هڪڙي
مڪلي ڀي مدفون ٿيل آ
جنهن جي هر ڪَتبي جي اڳيان
روز وطن جا ڪلما پڙهان ٿو
تهذيبن جي تن ۾ کُپيل
تُرخانن جا تير ڪڍان ٿو
ڀالن جھڙي هن بستيءَ ۾
زخم زخم ٿي رت ڇڻان ٿو
پوءِ ڀي ڌرتيءَ ڪاڻ جيئان ٿو
ماضيءَ جو سينو به سبان ٿو
هوءَ جا ڪالهه ٻُري هُئي ٻولي
گهر گهر مان ٿي نڪتي گولي
تنهن جو تو آواز ٻُڌو ڪو!؟
طنبوري جي تند منجهاران
نڪتا هاجي سُر سفر تي
تن جي جاڳ اڃا پئي جاڳي
هر ڪاراڻ جو منهن پئي راڳي
تون ته سُمهي پئين ننڊاو نرڄا!
توکي غلامي گار وڻي آ
جيت نه توکي آهي جنميو
تو ته هميشه هار ڄڻي آ
مون ۾ جذبا جهرڻن وانگي
روز ولوڙين رت ڦُڙا ٿا
جن مان ڪيئي گيت ڦُٽن ٿا
مياڻيءَ جو ٿي ماڳ ڪُسن ٿا
پوءِ به دُٻي جي دل ۾ ڌڙڪن
اهڙا سچ اسان ۾ سِرجن
هامان ڄاڻان ٿو اوڪانئر....!
پاڻ ٻنهيءَ جا ڏينهن ته ساڳيا
پر جي آزاديءَ لئه اُڀرن
اهڙا نيڻ ۽ نينهن نه ساڳيا
گرجي گهاٽ مٿان جي برسن
اهڙا ارڏا مينهن نه ساڳيا!