اُميد جي آوارگي...!!
ڄڻ ڀڳل ڪو هڏ بڻجي آ وئي
مان لڳان ٿو قُرب جي تازي قبر
مون مٿان هوءَ اڏ بڻجي آ وئي
سڪ صديءَ جو سڏ بڻجي آ وئي
وقت پاتو آ وڇوڙي جو وڳو
دورين جي ڌوڙ ۾ دل پئي لُڇي
سار جي ڳل تان سُڪو ڳوڙهو نه آ
زهر سان ڀريل زخم روح ۾ لڳو
وقت پاتو آ وڇوڙي جو وڳو
درد ڏيئي چهڪ من ۾ ٿو چُڀي
روز ڏاٽن جھڙي هن ڏيهه ۾ پرين
ڀروسن جي ڀيل آ ٿيندي رهي
هر خوشيءَ جو خواب لوڀي پيو لُبي
درد ڏيئي چهڪ من ۾ ٿو چُڀي
نينهن کان وسري وئي ڄڻ نينڍ آ
ڪا سڳي ناهي سُڳنڌ جي سحر ۾
چاهه جون چانڊوڪيون چُپ چاپ هن
پيار پوٺن کان رُسي وئي سينڍ آ
نينهن کان وسري وئي ڄڻ نينڍ آ
سانجهه جي سُونهن جو سفر بي ستّ آ
ڳوٺ ڳالهين جا رُسي ويا رات ٿي
۽ اُداسي پئي رُلي هر پهر ۾
واٽ تي هاريل وفا جو رَتّ آ
سانجهه جي سُونهن جو سفر بي ستّ آ
حسرتن جا هانءَ ٿڪجي هن پيا
بي رُخين جي بور لاشن کي کڻي
تڙپ جا تن ۾ طنبورا ٿا وڄن
سُر ڪوهياريءَ جان قصا سُڏڪي اُٿيا
حسرتن جا هانءَ ٿڪجي هن پيا
تو بنا ڪو مان صليبن جو سفر
ساهه جا ڇڪجو سڳا ٽٽيو پون
روز ٽُڪرن ۾ ورهائجي ٿو وڃان
ڪير ميڙي ناهي مُنهنجو ڪوبه گهر!
تو بنا ڪو مان صليبن جو سفر
مان اُميدن جي اُڃي آوارگيءَ
روز ڳوليندو رهان ٿو پاڻ کي
ڄڻ وڃائجي آ وطن مونکان ويو
سُڃ ۾ سڙندي رهي ٿي زندگي
مان اُميدن جي اُڃي آواراگي.