اُداسيءَ جو آسمان
چُمين جا گُلاب کسجي رهيا آهن
جوڀن، عياشيءَ جي اکين جو
اُگهاڙو خواب ٿي ويو آهي!
حياءَ جي جسم تان لباس
پاڻ ئي لهڻ شروع ٿي ويا آهن!
وقت پنهنجو هر قدم
واحياتپڻي ڏي وڌائي رهيو آ
آخر ڪهڙي وفا جي وجود کي ڳولجي!
بيوفائيءَ جي بدبوءِ
هر گهٽيءَ کي گهيري ڇڏيو آ!
رات جي سيني ۾ کُتل
خاموشيءَ جي خنجر
هر صُبح جي چهري تي رَت جو راڳو ڏئي
بهارن جي بدن کي بارود سان ڀيلي ڇڏيو آهي
پر پوءِ به الائي ڇو:
اقوامِ متحده جي امن پرست اک مان
ڪوبه ڳوڙهو ڳڙي،
سوڳ جو سفر طئي ڪندي نظر ئي نٿو اچي!
۽ ويتر وحشتون نئين پاليسيءَ سان
نوان برقعا پائي پکڙجي رهيون آهن
جن جي منزل به فقط ماڻهوءَ
کي ئي مارڻ تائين کُٽي ٿي!
۽ پيار ۾ پناهه وٺندڙ هر انسان
اُداسيءَ جو آسمان بڻجي
اڪيلو ئي رهجي ويو آهي
هر صُبح جي اکين ۾
امن جو احساس ڳوليندي ڳوليندي
۽ هن دؤر جي دردن کان
دلين کي پري ڪندي ڪندي...!!