صدين کان ئي صليب تي...!!
سُڪو نه دل جو آ زخم
اڃا گُلاب پيا ڪُسن
اکين جي آسمان جا
هزارين خواب پيا ڪُسن
لُڇي رڙين جي رات ۾
رُڳو شباب پيا ڪُسن
وفا جي ورق ورق جا
ڪئين ڪتاب پيا ڪُسن
غمن جي گهاٽ تي چڙهي
سوين ثواب پيا ڪُسن
تڏهن به جاڳ جو وطن
اُٿيو نه آهي عشق ٿي
سڪون سُرخ سنڌ جا
کُليل فضا ۾ ٿا کجن
اسانجي هن نصيب جو
سدائين ماس آ پٽيو
قهر جي ڪارين ڳجهن
صدين کان ئي صليب تي
ٽنگيل اسانجو آ بدن
اسان اُداس ديس جي
دُعا جو درد ٿا لڳون
وبا جي وقت کان اڳي
ضعيف زرد ٿا لڳون
سدائين پنهنجو پاڻ ۾
هُجون ئي ڄڻ ٿيل دفن
اسانجي همتن اندر
نه غيرتن آ گهر اڏيو
تڏهن ته مُحبتن ڌڪي
اسانکي پاڻ مان ڇڏيو
اسان وڍيل وجود جي
نه پيار جا حصا چُميا
نه ئي نٿن جي نينهن جا
ڪُنوارا ڪي قصا چُميا
اسانجون رهبريون سڀئي
رُڃن جا راز ٿي ويون
صُبح جي سڏّ کان اڳي
ٽُٽل ڪو ساز ٿي ويون
نه جنهن ۾ ڪو ڀي چاهه آ
نه سُرّ آ، نه ساهه آ
اسانجي ڀاڳ تان لٿي
نه رات ڪا سياهه آ
اسان نه ماڻي مُرڪ سان
ڪا زندگيءَ جي لاٽ آ
چَون پيا پري گهڻي
اڃا خوشيءَ جي واٽ آ!