چوسٽا
ھن بيگانن جي بستيءَ ۾، ڪو ظالم آھي مستيءَ ۾
ھتي پُٺن اگھاڙا پاڻي لئه، حيران ھزارين وستيءَ ۾
ھُو چيٽ ڪتيون ويو چَٽ ڪري، ڪو چور وڏيرو چال ڪري
پوءِ ڍايل پيو نت ڍنگ ڪري، ھر روز حرامي ھستيءَ ۾
نه ڪي ميرن سندا ماڻھو، نه ڪي پيرن جا پُوڄاري
اسان مظلوم ماڻھن سان، رھيا آھيون ۽ رھنداسون
نه ڪي دربان ڪنھن در جا، نه ڪريون ڪنھن جي ڪمداري
اسان حامي ته ھيڻن جا، رھيا آھيون ۽ رھنداسون
ماڻھوءَ جي قيمت مقرر ناھي، موڙي ڪڏھن چاٽي آ
ڪِن جي قيمت ٽوبو ڪاسو، ڪِن جي قيمت پاٽي آ
ڪو لالچ ۾ ڏس ليٽي پيو، ڪو خوف حراس ۾ ھيسيل آ
ڪو مجبوريءَ ۾ آھي مُبتلا، ڪن جو من ماٽي آ
ھتي ٿي ظلم جي انتھا آھي ، ته اڄ آھي
سؤ فيصد سچ کي سزا آھي، ته اڄ آھي
مدد، نادر، ھلاڪو جو شرم کان، ڪنڌ جھڪيل آھي
قدم قدم تي ٿي ڪربلا آھي، ته اڄ آھي
مُلون ويري مذھب جو، مڙني کان مٿي
خيرات ۽ زڪوات کي، ڪِٿان ٿو ڪَٿي
پورھيت اونو پيٽ جو، پيو پورن ۾ پچي
ھن مال ملي مفت ۾، اُڀرئي يا لٿي
مُلون وِڪڻي مذھب کي، پيٽ ڏس پاري پيو
پاڻ کريو کار مان پر، ٻار ٻيا کاري پيو
حرام مان حلال لئه ، ورق ڏس واري پيو
فتوى ڏيئي فتنه جون، ڏيھه ڏس ڏاري پيو
سنڌ ٻڙڪي پئي، باھ ڀڙڪي پئي
دل ۾ دوزخ ٻري، اک ڦڙڪي پئي
ڌڻ ڌارين جا ڏسي، دل ڌڙڪي پئي
پوءِ به وانگين جي ويءِ، وائکي وڙڪي پئي
سنڌو سُڪو ۽ سنڌ سُڪي، ٻي ڳالھه آ سڀ بي طُقي
ڏيئڻو اَٿنان ڏيو اُٿي رت جي ٻَلي رت جي ٻُڪي
جھڪندا ائين ويندا جُھڪي ٿيئڻي ھئي سا ٿي چُڪي
اڃان وفاقن ور چڙھيا پوءِ سنڌ اوھان کان وئي اُڪي
مونکي باغي ۽ تون غدار ٿو سمجھين
اھا منھنجي ڪيڏي نه آ خوش نصيبي
بلاول به باغي ۽ ھوشو به ھو باغي
ڪڏھن قوم سان ڪين ڇڏبي قريبي
ھيڏي ھاھوڪار متي آ
ڌُريون ڌر ٿيو ڌرتتي آ
تنھنجي پنھنجي چيٽ ڪتي آ
ڪا به نه تنھن م تنھنجي پتي آ
چنڊ ۾ آ چوٿ تنھنجو ۽ ٻي تارن ۾ پتي
قومون ڪنھن کي ڪين ڪي ڇوڏو ڇڏين
قومون قوت سان ڇنيو ڇوڏا وٺن
روئي ڪنھن نه حاصل ڪئي آھي رَتي
تون تاج محل جي آھين طوطي
ڀل چُونڊ چُڳڻ لئه تون موتي
تون تارا ڪڍي ڀل کاءُ اکين جا
مون لئه ڪافي آ تنھنجي جوتي